"not a good place to us"

Lieve Lezers (om met een alliteratie van wal te steken),

deze post zal wellicht een van de laatste zijn in de volgende 2 weken…
Morgenvroeg (jaja, op een zondag) trekken we voor een 12-tal dagen naar Kabondo. Een dagje lang bussen (7uuropdebusgvdmm) en zeulen.
Een busrit die niet geheel zonder ongemakken verloopt: we zullen de überslechte wegen van Kenya trotseren in een toch wel vrij oncomfortabele bus waarin slapen onmogelijk is, lezen weliswaar nog onmogelijker en het al helemaal uitgesloten is om zonder rug-, nek- en buikpijn bij het aankomen weer uit te stappen. (en als ge dan toch NET in aan het dommelen zijt, kunt ge er van op aan dat ge net DAN een 20tal centimeter van uw stoel wipt door een UBERgat in de weg…)

Maar dit allemaal ‘zacht gekookt eitje’ in vergelijking met ‘the burocracy we met yesterday’… (zoals Abonyo het zo lief kon samenvatten voor ons)
Lees mee:
Donderdag, flink opgestaan om in ‘the survey of Kenya’ de plannen,
historische plannen en luchtfoto’s te gaan zoeken/halen.
Korte samenvatting van donderdag: we hebben de hele dag van het ene bureautje naar het andere gelopen om dan te horen dat we een brief nodig hebben van de universiteit van Nairobi! Tegen de tijd dat we (natuurlijk aan de andere kant van het stad) die brief zijn gaan halen in de universiteit en we terug at ‘survey’ waren, was het al 16u, hun Kenyaanse goesting om nog wat te zoeken was spoorloos verdwenen, dus we moesten later maar es terug komen.
Zogezegd zogedaan! Enthousiasme! Vrijdagochtend, 9u, at survey’s!

De donderdag-nog-letterlijk-door-hun-uitgesproken-zin “we need a whole day to find the photo’s” is vandaag al “we need two or three days to find the photo’s” geworden. Vrijdag kort samengevat:

*9u at surveys en zij zouden wel eens beginnen zoeken. “have a seat…” “thank you”
*9u30 honger
*11u ze hadden nog steeds niets gevonden. We besloten dat splitsen de enige optie was als we vandaag toch nog IETS zouden willen zien van plannen. Ik zou at survey’s blijven en wat pushen, Luk zou de archieven uitpluizen in’t centrum.
*12u30 eindelijk twee foto’s gevonden *HOERAA* (nadat ik zelf mee had gezocht in hun ‘niet-systeem’, niet ‘niet-systeem’ zoals in nieten, nietjes, geniet, maar ‘niet-systeem’ als in er IS GEEN SYSTEEM)
*12u40 terug wegsteken van de foto’s! Ik moest ze eerst betalen… KEDOINK we hadden er net de volle 2 uur achter zitten zoeken…
*12u45 het besef dat, ookal zouden we ze betalen, het fotokopie-machien eigenlijk al een tijd stuk is en we ze dus TOCH niet zouden meekrijgen *kleine inzinking*
*12u50 fie babbelt met de voorzitter die uiteindelijk toestemming geeft om de foto’s TOCH mee te krijgen (hij had gezien dat we er al 2dagen rondlummelden…)
*13u15 aanvang invullen formulier bij onder-onder-onder-werknemer
*14u05 einde invullen formulier (50minuten?! –hoe moeilijk kan het zijn om 3 zinnen in een voorgetypt formulier in te vullen?-)
*14u12 Ik kan mijn foto’s eindelijk betalen
*14u14 aanvang her-zoektocht foto’s *inzinking*
*15u10 terugvinden van de reeds gezochte foto’s (bijna een UUR !!!)
*15u11 overhandigen van de foto’s *HOERAAA*
*15u12 een toevallige passant
*15u13 het niet akkoord gaan van de passant (een of andere onder-onder-voorzitter) die vond dat het allemaal niet zomaar kon en de -reeds betaalde- foto’s terug afneemt *major inzinking*
*15u17: uitleg van een “lichtelijk” opgewonden fie aan de onder-voorzitter waarover het gaat. De pee kwam uit Kabondo, grijnsde, vroeg fie’s telefoonnummer (de sloeber) en fie kreeg de foto’s mee
*15u45: weder-her-zoektocht naar de foto’s, eventjes in alle tumult verloren gegaan op zijn bureau…
*16u: fie zit nog steeds te wachten op die foto’s.

Het is 17u, Luk en ik ontmoeten elkaar voor de archives, beiden redelijk grumpy door de inefficiëntie van de Kenyanen maar dolgelukkig om te kunnen zagen tegen iemand –lees elkaar-. We staan de volle 15 seconden buiten en plots wordt Luk aangeklampt…
“Are you an Italian?” vraagt de ‘weggelopen-uit-een-surffilm’ gebruinde kerel met bijpassende ketting hem…
“No, why?”
“Do you speak Italian?”
“No, why?”
“Ah, than you’re father is Italian…”
“No, why?”
-en alsof de surfboy Luk’s antwoorden totaal negeert-
“Okay, because I’m from sri-lanka and my mother…”
Hoink?
Luk strak in de ogen kijkend, smeekte hij om Luk’s kenyaans nummer, hij zou ons eens bellen… de reden was ons weer niet geheel duidelijk.
Dezelde nacht stuurt hij een sms waarin hij meldt dat Nairobi ‘not a good place to us’ is ….

Another clueless story… (we weten het, maar dat is in feite de clue ervan! capish?)

Conclusie: In twee dagen tijd hebben we 4 foto’s, een paar plannen, het gsmnummer van een bizarre sri-lank-ees met italiaanse roots en vooral veel gewacht.

Morgen zijn we dus weg. We zien jullie binnen enkele dagen weer.
Zoenen
Uw
Luk en sofie