"Have you eaten fish yet?"

Ahoi ahoi,
Eens een kleine update over het nuttige werk dat we hier –ook- leveren. Op aanvraag.
Om te beginnen even een uitleg over wat Abonyo Erastus (echt een geweldige prof) ons hier heeft verteld: “WAT? Alleen naar Kenia komen om Kabondo te bekijken? Stupiditeit alom! Doe ook maar een goed deel in Kisumu…”
Tezelfdertijd bericht uit Leuven dat professor de Meulder binnenkort een designstudio op wil zetten rond Kisumu en dus moesten we meer focussen op Kisumu… En aldus, vandaar dat ons onderwerp veranderd is naar een vergelijkende studie tussen Kabondo en Kisumu. Diezelfde professor Abonyo had al meerdere studies gedaan op Kisumu en gaf ons zo, uit de losse pols, de 7 ‘entrypoints’ om Kisumu te bekijken en analyseren. Daar sprong er eentje bovenuit, zijnde de buitenwijken –noem het informal settlements, noem het slums, noem het wat je wil, het is een hoopje miserie bij elkaar. Resoluut kozen we daarvoor omdat, zo legde hij uit, die informal settlements in feite gegroeid zijn vanuit een oorspronkelijke, erg typische, lokale structuur, de zogenaamde homestead structuur. Et voilah, onderwerp gekozen, want die oorspronkelijke structuur, die komt nu nog redelijk ongerept voor in Kabondo. (de link! de link!)
We doen dus, om het in een zin te zeggen, een studie over de oorspronkelijke homesteadstructuur in Kabondo en hoe die geëvolueerd is naar een informal settlement-structuur aan de randen van Kisumu.

In Kabondo zijn we dus enkele dagen op prospectie gegaan -zoals we het graag benoemen. Een eerste blik werpen op hoe die structuur nu eigenlijk in mekaar zit, want, zo blijkt achteraf, met de talloze beschrijvingen en uitgelegde vermeende structuren, hadden we toch nog steeds geen erg correct idee van het dorp Kabondo gekregen. Het is dus om te beginnen geen dorp. Kabondo is een divisie uit het district Rachuonyo en onder deze divisie heb je dan locaties, onderverdeeld in sublocaties waarbinnen verschillende villages die dan nog eens worden bewoond door meerdere clans. (kijk eens kijk eens) Het heeft ook in de verste verte geen dorpsstructuur zoals wij ze kennen, laten we zeggen een dorpskern met kerk, winkel, enkele huizen en dan een weg naar het volgende dorp. Neenee, Kabondo is een uitgestrekt groen heuvelachtig landschap met daarin om de 300 meter een verzamelingetje hutten. Dit verzamelingetje heten we voortaan een homestead. En op deze manier is Kabondo bezaaid met homesteads voor zover het oog reikt en is er van een dorpsstructuur geen sprake. Tot daar onze eerste blik op Kabondo. Erg leuk daarbij was onze wandeling tot in Oboch, een soort van lokale densificatie (o, dan toch iets!) temidden van dit geheel, maar dat erg feeëriek op een plateau gelegen is en ettelijke tientallen meters boven de rest uitsteekt waardoor je dus een heerlijk panoramisch beeld hebt op de locatie –of sublocatie, wie zal het zeggen- van Kabondo. Dat is dan ook ongeveer de enige plek waar we foto’s hebben getrokken bij ons eerste bezoek. Tot daar.

In Kisumu hebben we contacten gelegd met de townplanner en zijn we vrijwel meteen na onze laatste blog de informal settlements ingetrokken. Via via bij de chief terechtgekomen die ons zijn zegen gaf en ons ook wel verder wou helpen. Soit, zo hebben we een eindje door de sloppenwijk Nyalenda gewandeld. De volgende dag hebben we hetzelfde herhaald maar dan in de sloppenwijk Manyatta. (voor wenkbrauwfronsenden en hartvasthoudenden: het is er erg veilig en geen enkel moment hebben we ons onveilig gevoeld) (in tegenstelling tot Kibera en Mathare rond Nairobi, maar soit, dat is dus algemeen geweten, alvast geen nood) (maar voor alle zekerheid hadden we de eerste keren ons fototoestel toch maar thuisgelaten om het maar gewoon eens te bekijken. Maar vandaar dus ook geen leuke foto’s hiervan… nog niet)
We namen de bodaboda tot aan de rand van Manyatta en begonnen meteen erg zelfverzekerd rond te hossen. Het eerste het beste hoge gebouw –een erg open winkelcentrum, of wat er toch voor moest doorgaan- beklommen om eens een overschouwende blik te kunnen werpen op het zaakje. Van daar zagen we dat er een HOGER gebouw was in de buurt, in de vorm van een hotel-toren. Met niet minder dan het beste tevreden besloten we het een kansje te geven. Zo kwamen we via de receptioniste en een erg behulpzame –maar in het begin erg argwanende hotelbediende- al gauw op het hoogste puntje van Manyatta te staan, vanwaar we toch wel een erg behoorlijk zicht hadden op de wijk. Hij hielp ons graag verder en we spraken af om bij ons tweede bezoek zeker weer langs te komen om op dezelfde plaatsen foto’s te kunnen trekken en hij zou ons ook een stukje van de omgeving laten zien. Een erg productieve voormiddag. In de namiddag ook een verdere bespreking gehad met de townplanner -de met een erg ‘could-I-care-less’-houding in zijn zetel onderuit-hangende townplanner. Maar de kerel bleek nog wel erg behulpzaam te zijn en stelt zich met niet veel tevreden. (wat we alleen maar zien als een pluspunt, begrijp ons niet verkeerd) (wat we dus willen zeggen is dat die mens echt te gek is en, met op de eerste plaats Abonyo uiteraard, alleen maar erg goede begeleiding zou kunnen worden voor ons in de toekomst)(en hij was ook nog eens erg grappig daarbovenop –midden in het gesprek over de toekomstige ontwikkelingen omtrent de urbanisatie van informal settlements rond Kisumu: “Have you eaten fish yet in Kisumu?”)(waarop hij, na een negatief antwoord van onzentwege, prompt een plannetje begon te tekenen van tilapia-beach en het betere visrestaurant)(en terug over naar de urbanisatie) Van de town-planning cell (in het gemeentehuis) hebben we verschillende plannen gekregen van Naylenda en Manyatta. Tot daar.

Al de verkregen informatie en indrukken hebben we een dag lang bewerkt, besproken en uitgetypt. Met deze informatie en met een eerste uitgeschreven werkschema, tijdschema en inhoudstabel zijn we vandaag dan weer langs Abonyo gegaan. (oja, ondertussen zitten we dus terug in Nairobi bij Mia -onze aller gastvrouw- en eigenlijk de gehele familie)
Hij vond het wel goed denk ik, want de zaken die hij voorstelde om te doen, stonden ook ongeveer letterlijk in onze planning uitgeschreven. We hebben een tweetal uur met hem overlegd en ons onderwerp verder ‘ge-fine-tuned’… eigenlijk was het best een boeiende voormiddag zo. Hij heeft ons ook nog wat leesvoer en methodologie meegegeven. Wederom erg boeiend allemaal!
Het komt dus nu inderdaad neer op het onderzoek van homestead-structuur in Kabondo en een onderzoek van de evolutie van de sloppenwijken in Kisumu. Het was ook vooral en om te beginnen geen gemakkelijke kwestie voor ons om de juiste schaal van werken te vinden en nu hebben we toch de indruk dat we die gevonden hebben. (samen met Abonyo dan)
De nadruk is wel helemaal van het weeshuis afgenomen. Onze zaak komt dat alleen maar ten goede, want onze thesis is er een pak interessanter op geworden, maar voor de stichting HfK is het natuurlijk iets minder. Hun exacte vraag voor een uitbreiding is hierbij een beetje verwaarloosd en dit zorgt voor enkele wrevelige gevoelens (bij beide partijen), zeker omdat zij ons tot nu toe voor bepaalde delen gefinancierd hebben… (maar bon, lees nu niet dat we in de clinch liggen met elkaar, het is gewoon dat bepaalde verwachtingen anders zijn uitgedraaid en dat er nu enige bedenkingen gemaakt worden bij de algemene aanpak van het geheel, van in het begin al eigenlijk… iets waar wij dan zelf als student helemaal nog niet bij betrokken waren)

Tot zover onze update over het nuttige werk dat we hier dus doen. Jaja, het heeft al ettelijke voeten in de aarde gehad…

We hebben er allebei nog altijd de volle goesting in –moest u daaraan twijfelen- en hebben dus nu vooral veel denk-, typ-, en structurerend werk voor de boeg…

Wat je verder nog op de fotootjes ziet:

- ik die op mijn bed een poging doe tot werken in de hut van mama Martha. Notice het muggennet dat daar nog in opgerolde toestand voorkomt maar dra zal ontvouwd worden tot mijn koninklijk muggenvrij paleis.

- mama Martha’s hutjes. Het eerste is het onze.

- de boot-service die je over de Sondu River zet, op onze toch van Kabondo naar Oboch

- het uizicht dat we hebben van Oboch naar Kabondo (klik erop!)

- het uitzicht van onder mama Martha’s parasol, waar we ’s avonds na het douchen (giet de beker met water over je uit) en voor het eten telkens wat optekenden over de dag en naar de zonsondergang keken

- voetballende kinders met dreigende regenwolk op de achtergrond (het dagelijks 17u-regenbuitje kwam eraan)

- een bende kinders die ons achtervolgden en die we na lang aarzelen toch op de foto hebben gezet. Schattige kinders wel. Notice de linkse die op een stok stond te schnabbelen.

- ik die een gekko op mijn broek heb zitten. Het tafereel enkele minuten voor de foto beschrijf ik u met plezier: we komen nietsvermoedend onze kamer binnengewandeld in onze guesthouse in Kisumu. Fie gilt, “aaaaargh, daaaaaar! Nen hagedis in ons kamer!!!” Helemaal in een uiterste bovenhoekje van onze kamer zit het arme beest zichzelf al luidop te verwensen zo dom te zijn geweest Fie’s kamer binnen te komen. Fie vraagt aan de receptionist een doos om het beest te vangen. De receptionist verzekert ons dat het beest NIET giftig is. Ik doe het teken dat dat niet het probleem is en ik wijs naar Fie die semi-hysterisch staat te balken in de gang. De receptionist wil het beest voor ons wel even komen doodslaan. (howla, zover hoeven we nu ook weer niet te gaan… jeetje) Ik krijg een pispot (of toch iets dergelijks, want daar ruikt het naar) om de bjieest te vangen. Terwijl ik op het bed sta en dat probeer valt de stakker naar beneden, op het muskietennet, slaakt Fie een gilletje en loopt naar de andere kant van de kamer en zakt daar op de vloer omdat ze geen blijf weet met haarzelf. Een gejank uitbalkend iets tussen gillen en lachen… ik laat het beest buiten vrij en Fie neemt vanop veilige afstand foto’s. Achteraf beweert ze dat ze niet meer kon van het lachen en ze het alleen maar grappig vond. Het ging hier overduidelijk om een geval van hysterie.