Spannende verhalen in Nairobi

De zon is onder, de nacht valt snel, een donker deken overtrekt het Nationaal Park van Nairobi.

Als laatste Jeep volgen we het konvooi om niet verloren te rijden in het labyrintische park. De voorgangers kennen de weg op hun duimpje. De eerste vijf minuten kunnen we het konvooi makkelijk bijhouden, door de stofwolken heen de rode lampen van onze voorganger volgend.

Maar daan … alsof een ongelukkig toeval achter elke groene plant/struik/boom-achtige toestand schuilt, verliezen we in een paar wilde haakse bochten en bumpervermorzelende diepe putten onze voorgangers.

Plots is de duisternis ijzingwekkend aanwezig.

Een splitsing dwingt ons een keuze te maken tussen stofwolk en stofwolk. Rode achterlichten zijn reeds lang niet meer te bespeuren.

Links!
Rechts!
Links?
Rechts?

We smijten ne munt op en kiezen voor de stofwolk … Rechts?

Na 500 meter, weerom een splitsing en onze kansen op succes dalen exponentieel…

Na 300 meter … Links?

Nog zo’n kilometer gepasseerd, vloekend in de auto over het wilde cowboy-konvooi dat ons stiekem achterliet tussen de aankomende leeuwen. PLOTS: LAMPEN …. KOPLAMPEN!!!!
GERED!

We rijden erheen, en blijkt dat zij in de tegenovergestelde richting rijden (balen).




Bottomline: Zij kennen de weg ook niet maar uiteindelijk zijn we toch het park uitgesukkeld.






Mia, Luk en ik wachten deze avond de aankomst van twee extra (en ons onbekende) gasten af. Wij werken rustig op de computer terwijl Mia elders in het huis bezig is.

De huistelefoon gaat, blijkbaar vindt de taxichauffeur, die de gasten transporteert, het huis van Mia niet. Mia gaat in de andere kamer telefoneren terwijl Luk en ik gezapig onze contacten mailen.
Dan gaat Mia’s GSM (zo’n 10 minuten na de vorige rinkeldinkel).
Het is Kristel voor Mia. Ik neem op en begin een zoektocht, door de mansion, naar Mia.

Geen spoor van Mia.

We nemen Kristels boodschap aan, en gaan lichtelijk panikerend verder op zoek naar Mia. We checken of ze met de auto vertrokken is en of de nachtwacht misschien meer weet.
(in het achterhoofd houdend dat deze woonwijken extreem zwaar beveiligd zijn met prikkeldraad, nachtwachten en ettelijke stalen accordeondeuren en megasloten eraan)

Geen spoor van de nachtwacht.

We doorzoeken Mr. Nachtwacht’s cabine en vinden daar welliswaar een matrak… Dewelke we wel nuttig achten. De matrak nemen we mee en gaan in ‘James Bond’- stijl heel de mansion afsluiten. We bellen naar Mia’s huistelefoon (normaliter nog steeds in de hand van Mia, as we presume) … geen bereik… enkel het onbeantwoorde gerinkel van de tweede telefoon ergens in een uithoek van de mansion…

Dan maar de tuin, keuken, berging, … doorkammen…(als in een echte horror B-movie: eg. SCREAM I,II EN III: twee studenten argeloos werkend, het hoofdpersonage mysterieus verdwenen, de studenten gaan op zoek, vermoedens alom over het ontdekken van een knock-out geslagen Mia achter de kast (achter de kast … wie had dat verwacht) *gevaarlijk muziekje op de achtergrond… vele hoge tonen…*)




Bottomline: Mia verschijnt toch aan het hek.

(Taxi was in de gracht beland en lichtelijk tegen een boom gereden, waardoor de Nairobiaanse nachtdispatch alvast mee begon te duwen en Mia op zoek ging naar de plek van misdaad om de hulpeloze Belgen te redden.)


Slaapzacht … gnégnégnééé…