'Sundown'-en

1 ding is zeker: een Jeep in Nairobi is absoluut noodzakelijk.

We reden het nationaal park binnen, de eerste 100-en meters waren op normaal asfalt maar daarna stoffige wegjes in het typische rode zand met een niet-bezaaid-met-putten-van-een-halve-meter-diep-weg-percentage van onder het absolute minimum tot nu toe (ongeveer 5,6%) ... geen lachtertje met de auto anders... (als je achter een andere auto reed betekende dat trouwens een stoffig ondoorzichtig gordijn voor je... Jochei!)

Tijdens onze 'bumpy-road' zagen we eeerst links in de grote vlakte een paar zebra's grazen (deze waren wel vanaf ons auto-zicht slechts een paar mm groot, oftwel op ettelijke kilometers afstand gewoon een zwart-wit gedrocht dus) toen PLOTS Luk hysterisch begon te roepen, links van 'der Jeep' stond op nog geen 2 meter afstand een giraf te schnabbelen aan wat groene plant/struik/boom-achtige toestanden... (jawel jawel, een échte giraf, zoeen als van in de safari-boekskes)(spijtig genoeg hebben we van dien geen foto kunnen nemen, maar wel van zijn broer die een beeke veel verder stond... spijtig)

(btw ook een familie -maak daar 10 families van- mariboes gespot)

De 'sundown' was gezellig, een picknick in het park met allerhande mensen en u raadt nooit met wie wij gezellig hebben liggen keuvelen over Global Warming ..... *nu is uw kans om 3 keer te raden en neen het is niet Al Gore... ok, uw kans is voorbij* het was Alain Hubert! alias de partner van Dixie Dansercoer! Hij is net terug van zijn 'trip' van Syberië naar Groenland in 106 dagen (zo'n 1900-2000km). We hadden vooral een babbeltje over educatie en 'science' en dat er welliswaar NU (en niet morgen) dringend iets moest veranderen aan de mentaliteit/het gedrag van de gemiddelde mens/regering. Erg interessante discussie weliswaar... en een erg 'bezield' man, charismatisch. (wie had dat gedacht, midden in het nationaal park van Kenia, met de sun die downt op de achtergrond, een rode wijn in de hand, een Indiaase knabbel in de andere, een babbel met dén Alain Hubert)

Ook een uiterst sympathieke indiër van UN-Habitat was ter plekke, die met ons gerust wat info wilde delen en ons ook zijn visite-kaartje gaf om verdere evoluties van ons project eens te bespreken ... Tot zover onze 'networking', aangezien de zon überschnell onderging, daarbij de temperatuur ook kelderde en de mogelijkheid bestond van het aankomen der ene leeuwenfamilie.

De avond eindigden we in Mia's Mansion met weerom een lekker maal, nadat een Matatu (een gevaarlijk buske volgepropt met locals) ons bijna van de baan reed. Een glaasje wijn op het terras met discussie over kunst en culturele initiatieven en de nacht was weerom daar!

(maar geen nood voor diegene die ons benijden, vanaf volgende week zitten we in elentriek-loos hutje met een gat in de grond als wc en eten we alle dagen spinash-maïs naar het schijnt...)

Tot binnenkort...