2dagen voor vertrek

dagdag iedereen,
( in volledige dagboekstijl: )
woensdag 11 juli, 23u50, twee dagen voor vertrek
Eigenlijk veel te veel geregel. Fie en ik lopen allebei continu apart rond van hier naar daar voor 'regeliteiten'... we komen amper toe aan het eigenlijke onderwerp, het eigenlijke voorbereiden van onze thesis, wat jammer is natuurlijk, maar geen nood, dat valt allemaal wel mee en is natuurlijk relatief. Het documentation centre (waar alle thesissen van vorige jaren op een stoffige edoch systematische wijze voorhande zijn) waar we al enkele dagen plannen heen te gaan, hebben we eigenlijk nog altijd niet deftig gezien -op een enkel bezoekje tussen kwart voor drie en drie na. (hoera)
Mijn valies is in feite al gepakt, fie ging de hare morgen nog doen, maar dan nog moet ik morgen nog lopen tussen de bibliotheek, den apotheker en de velpia. We zullen blij zijn als we op het vliegtuig zitten... (en ik heb den indruk dat dit NIET de laatste cliché wordt die we hier gaan uitkramen)
Nu, wat gaan we doen als we uitstappen in Naïrobi? Awel zie...
Eerst en vooral worden wij opgepikt door Mia, ons aller contact-persoon binnen de Hope for Kabondo stichting (waarover later meer). Daar zullen we de eerste nacht doorbrengen en misschien/waarschijnlijk ook enkele meer. Zij stuurde ons net een mail met het nieuws dat ze veel bezoekjes heeft in de komende week dus het wordt een gezellige drukke boel. Misschien/Waarschijnlijk gaan we later deze week ook bij Michelle logeren, een vriendin van de mama van Fie die daar al enkele jaren woont (voor zover ik dat toch goed begrepen heb), en die ons veel nuffige fips kan geven. (voor zover Mia dat natuurlijk ook al niet doet natuurlijk :))
Soit, na een weekje rijden we met de wagen (van Mia) naar Kabondo -tis te zeggen, Mia rijdt en wij en haar twee dochters zitten achterin-of zoiets- ene dorp tussen Kisumu en Kisii. Ik weet, ik weet, dát zijn iéts te veel Afrikaanse namen met een K tesamen, maar geen nood, als ge KABONDO onthoudt zijn wij al méér dan tevreden. Dat is namelijk het dorpke waar we onze nederige billen een drietal maanden zullen planten in zwarte vruchtbare Afrikaanse aarde -jep jep, zwarte vruchtbare Afrikaanse aarde. Ik parafraseer Annemie Struyf (u weet wel, Annemie Struyf) uit haar boek 'Mijn status is positief' (een aanrader trouwens voor eenieder die vertrouwd wil geraken met het project waarvoor we in feite daar zijn en tevens ook gewoon voor nog eens een aangrijpend goed boek te lezen): Kabondo is pure zwarte idylle, uit een prentenboek, met prachtige vergezichten, kleine hutjes en loslopend pluimvee en Mama Martha (onze gastvrouw nota bene) is een zwarte Afrikaanse moeder zoals wij ze graag hebben, liefdevol en vrolijk, dik en rondborstig en als ze je in haar armen sluit voel je je alsof je een tweede huis hebt gevonden.
(niet slecht geparafraseerd luk, als zeg ik het zelf)
Dat brengt ons naadloos tot Mama Martha, onze gastvrouw waar we al zoveel over gehoord hebben. Zij heeft een stukje grond in Kabondo waarop een drietal hutjes staan en in twee daarvan (of één, schiet me niet dood) mogen wij slapen gedurende ons verblijf (joinks! dankjewel Mama Martha!)
Het project zelf van waaruit we eigenlijk ons veldwerk starten heet Hope for Kabondo, genaamd naar Hope, een weeskind dat uiteindelijk geadopteerd is door Annemie en aldus in België woont nu. Het draait daarginds dus in feite rond Hope Home, een weeshuis met een 20 tal kinderen, in het dorp Kabondo. Ikzelf ga nu even niet verder op dat verhaal ingaan want dit alles is uitgebreid beschreven in het voorgenoemde boek en op http://www.hopeforkabondo.org/.
Daarover wou ik enkel nog kwijt dat Hope éérst door Achieng geadopteerd was (zonder haar was ze zeker gestorven) en daarna pas door Annemie. Achieng is de prachtige -wenende- vrouw op de cover van het boek en haar status is positief.

Het veldwerk dat wij gaan doen houdt hetvolgende in:
een doorlichting van de werking van "het dorp Kabondo" en -als een soort vertrekpunt maar tevens ook zijspoor- de werking en plaatsing van het weeshuis daarin. Dit "dorp" bestaat wel uit 40.000 inwoners, laten we zeggen een groot Leuven, dus echt "dorp" is het niet. Op het eerste zicht in een rurale context, maar zoals we reeds leerden; ruraal en urbaan zijn in Afrika twee eerder irrelevante begrippen geworden en lopen erg in mekaar over -voor zover dat in Vlaanderen ook niet het geval is natuurlijk. Niet gemakkelijk om het duidelijk in twee woorden uit te leggen, maar laten we het erop houden dat we daar zelf wel een redelijk goed zicht op hebben.
We zullen ongeveer als volgt te werk gaan: eerst twee weken in Kabondo voor een eerste kennismaking en ontdekking. Dan een anderhalve week in Naïrobi (hoofdstad Kenia voor wie nog niet mee was) om professoren en de bibliotheek te consulteren. Daarna terug een 3tal weken in Kabondo en eventuele uitstappen naar Kisumu, wederom voor consultatie van bibliotheken. Dan gaan we een 2tal weken rondtrekken, waarheen, dat zal zichzelf dan moeten uitwijzen en daarna nog een finale 2weken Kabondo voor het finaliseren van ons veldwerk.
Ainsi zijn we na ongeveer 11 weken terug in België, net op tijd voor het huwelijk van mijn broeder Stefaan met mijn bijna-schoonzus Caroline. (hoera!)

Zo, wat moet ik daar nog meer over zeggen? Hm, er valt zoveel te zeggen.
Merci ma en pa misschien. Da's zo wat het belangrijkste denk ik dat valt te zeggen nu.

Verder zullen we onze blog wekelijks updeeten, als we in de weekend naar Kisumu trekken (de dichtstbijzijnde middelgrote stad, aan het Victoriameer) (Hmm, Dr.Livinstone... I presume...)
Want in Kabondo is er, op de twee zonnepanelen van Mama Martha na, geen elektriciteit en aldus geen frigo, geen tv, geen kabel en nee, geen internet dus.
Goed, ik stop er hier mee, morgen nog een druk dagje, laatste pakkingen, laatste zoen, laatste échte Stella en dan overmorgenvroeg, hops, vliegtuig in en vliegen maar...

nu, slapen maar,
toedeloe
met veel groeten,
puk

ps: wil iemand dit geregeld voor de bomma afdrukken, want anders zal het niet lezen...? dankjeveel